Synkopetiden er den delen av norsk språkhistorie som ligger mellom urnordisk og norrønt (gammelnordisk). Det er allmenn enighet om at synkopetiden begynner ca. år 500 e.Kr., men sluttidspunktet settes av noen til ca. 800 e.Kr. (bl.a. Didrik Arup Seip), av andre til ca. 700 e.Kr. (bl.a. Gustav Indrebø). Navnet på perioden er dannet av ordet synkope, et foreldet ord for 'vokalbortfall'. (I dag bruker vi betegnelsen apokope.)

Synkopetida (500–700) viser til den siste delen av urnordisk tid. Denne tidsbolken vert òg kalla yngre urnordisk tid. Urnordisk tid reknar ein fra 200–700. Språket i Noreg og Skandinavia i denne tidsbolken vert kalla urnordisk, eller nordgermansk.

Synkopetiden er den delen av norsk språkhistorie som ligger mellom urnordisk og norrønt (gammelnordisk). Det er allmenn enighet om at synkopetiden begynner ca. år 500 e.Kr., men sluttidspunktet settes av noen til ca. 800 e.Kr. (bl.a. Didrik Arup Seip), av andre til ca. 700 e.Kr. (bl.a. Gustav Indrebø). Navnet på perioden er dannet av ordet synkope, et foreldet ord for 'vokalbortfall'. (I dag bruker vi betegnelsen apokope.)

Synkopetida (500–700) viser til den siste delen av urnordisk tid. Denne tidsbolken vert òg kalla yngre urnordisk tid. Urnordisk tid reknar ein fra 200–700. Språket i Noreg og Skandinavia i denne tidsbolken vert kalla urnordisk, eller nordgermansk.