De
secularisatiethese of
secularisatiethesis is in het kader van de
godsdienstsociologie aan het begin van de twintigste eeuw ontwikkeld door sociologen als
Max Weber, en inmiddels wijd verbreid door onder meer het werk van Peter Berger in zijn boek "Het hemels baldakijn" uit 1967. De these houdt in dat naarmate een samenleving moderner wordt de betekenis van religie in die samenleving in twee opzichten afneemt:
- objectief (maatschappelijk), waarbij religieuze instituten door de seculiere scheiding van de andere sectoren in de samenleving minder invloed krijgen
- subjectief (individueel), waarbij een verwereldlijking of humanisering van de persoonlijke zingeving en levensbeschouwing religie minder belangrijk maakt.
