Eponim (gr.  eponymos – "dawca imienia, nazwy") – słowo utworzone od nazwy własnej, jak również osoba (historyczna lub fikcyjna, człowiek, bóg, heros), rzadziej zwierzę lub przedmiot, od którego wzięła się nazwa jakiejś innej rzeczy, zjawiska, miejsca, miejscowości. Ze względu na polisemię tego słowa sugerowano, aby pochodną nazwy własnej określać nazwą eponimizm, nie spotkało się to jednak z powszechną akceptacją. Przykładem jest harpagon – ‘osoba skąpa’ (od imienia bohatera Skąpca Molière’a), sodoma i gomora – ‘siedlisko występku, gniazdo rozpusty, niemoralności, grzechu, bezbożności’ (od nazw biblijnych miast). Eponimy często związane są z antroponimem wynalazcy, konstruktora lub odkrywcy danego obiektu (np. saksofon od Adolphe'a Saxa) lub postaci, którą chciał uczcić pomysłodawca nazwy (np. bajan na cześć Bajana). Eponimizacja bywa też odzwierciedleniem pochodzenia danego obiektu, np. fletnia Pana bywała nazywana multankami lub dudami mołdawskimi ze względu na pochodzenie z Mołdawii (Multan). Zlatynizowane eponimy tworzy się powszechnie w taksonomii do tworzenia nazw taksonów roślin, zwierząt i innych organizmów żywych. Np. od nazwiska Karol Linneusz pochodzi nazwa rodzajowa Linnaea – zimoziół.

Un epònim és un terme, nom comú o indret, que prové (coincideix o és un derivat) d'un nom propi. Per exemple, es pot dir que una empresa és "quixotesca" perquè recorda l'idealisme de Don Quixot; o que es té el mal d'Alzheimer, i aquesta paraula és el cognom del seu descobridor. Els epònims poden pertànyer a qualsevol categoria gramatical i són molt freqüents en ciència, on els investigadors o els seus admiradors donen el nom a allò que hi han aportat que sovint les atribucions són falses). També eren comuns en èpoques històriques, ja que, per exemple, a l'antiga Roma els anys portaven els noms dels seus cònsols a més de la data. L'eponímia es pot considerar lingüísticament un cas especial de metonímia.

Eponimi (grc. eponymon = ime boga ili junaka po kome je što nazvano) leksemi su nastali poopcivanjem vlastitih imena. To su, dakle, apelativi (opce imenice) izvedene iz vlastitih imena. Eponimi se, dakle, pišu malim pocetnim slovom, a najcešce su nazivi nekih izuma ili otkrica nazvanih po zaslužnim osobama, razdoblja u umjetnostima ili pak neke osobine nazvane po ljudima koji su se njima odlikovali.

Eponim (gr.  eponymos – "dawca imienia, nazwy") – słowo utworzone od nazwy własnej, jak również osoba (historyczna lub fikcyjna, człowiek, bóg, heros), rzadziej zwierzę lub przedmiot, od którego wzięła się nazwa jakiejś innej rzeczy, zjawiska, miejsca, miejscowości. Ze względu na polisemię tego słowa sugerowano, aby pochodną nazwy własnej określać nazwą eponimizm, nie spotkało się to jednak z powszechną akceptacją. Przykładem jest harpagon – ‘osoba skąpa’ (od imienia bohatera Skąpca Molière’a), sodoma i gomora – ‘siedlisko występku, gniazdo rozpusty, niemoralności, grzechu, bezbożności’ (od nazw biblijnych miast). Eponimy często związane są z antroponimem wynalazcy, konstruktora lub odkrywcy danego obiektu (np. saksofon od Adolphe'a Saxa) lub postaci, którą chciał uczcić pomysłodawca nazwy (np. bajan na cześć Bajana). Eponimizacja bywa też odzwierciedleniem pochodzenia danego obiektu, np. fletnia Pana bywała nazywana multankami lub dudami mołdawskimi ze względu na pochodzenie z Mołdawii (Multan). Zlatynizowane eponimy tworzy się powszechnie w taksonomii do tworzenia nazw taksonów roślin, zwierząt i innych organizmów żywych. Np. od nazwiska Karol Linneusz pochodzi nazwa rodzajowa Linnaea – zimoziół.

Un epònim és un terme, nom comú o indret, que prové (coincideix o és un derivat) d'un nom propi. Per exemple, es pot dir que una empresa és "quixotesca" perquè recorda l'idealisme de Don Quixot; o que es té el mal d'Alzheimer, i aquesta paraula és el cognom del seu descobridor. Els epònims poden pertànyer a qualsevol categoria gramatical i són molt freqüents en ciència, on els investigadors o els seus admiradors donen el nom a allò que hi han aportat que sovint les atribucions són falses). També eren comuns en èpoques històriques, ja que, per exemple, a l'antiga Roma els anys portaven els noms dels seus cònsols a més de la data. L'eponímia es pot considerar lingüísticament un cas especial de metonímia.

Eponimi (grc. eponymon = ime boga ili junaka po kome je što nazvano) leksemi su nastali poopcivanjem vlastitih imena. To su, dakle, apelativi (opce imenice) izvedene iz vlastitih imena. Eponimi se, dakle, pišu malim pocetnim slovom, a najcešce su nazivi nekih izuma ili otkrica nazvanih po zaslužnim osobama, razdoblja u umjetnostima ili pak neke osobine nazvane po ljudima koji su se njima odlikovali.